środa, 23 maja 2012

Teatr Roma

23 maja 2012r środa

Tydzień zaczął się intensywną pracą i nieprzewidzianymi zdarzeniami. Od rana siedziałam przy telefonie, wydzwaniając do wszystkich naszych podległych  komórek, aby podać pilną informację i upewnić się, czy będzie zrealizowana. Nie miałam więc chwili wolnej od rana do popołudnia, bo wiadomo, jak to jest z telefonami. Jedni odbierają, inni nie, jedni są w pracy inni nie, jedni leżą chorzy w domach,  inni  na rajskiej plaży na drugim krańcu kuli ziemskiej się urlopują i nie kojarzą o co chodzi. W końcu szczęśliwa, że zadanie wykonałam, zaczęłam zbierać się na basen, aby zaraz po nim iść na umówione medytacje. Aż tu nagle dostaję telefon od koleżanki z zapytaniem, o której godzinie mam zamiar być w Romie, bo gdybym wcześniej przyszła, to byśmy może zdążyły na jakąś kawkę wejść i pogadać sobie? Ja w Romie? o rany!!! zupełnie zapomniałam! to już dzisiaj?
No tak to bywa. Rzucam wszystko i pędzę do domu się przebrać, ale z autobusu oddzwaniam jeszcze, żeby się upewnić. Jesteś pewna, że to dzisiaj? pytam  - przecież w poniedziałki teatry nie pracują! nie pomyliłaś coś? może to jutro? koleżanka odpowiada, że i owszem, w poniedziałki teatry nie pracują, dlatego właśnie nasza uczelnia mogła cały teatr wynająć dla siebie w poniedziałek. Aaaa, to taki myk? No to jadę do domu, jak będę wracać do centrum, to zadzwonię i umówimy się, ok?

na dachu Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego na Powiślu

Wszystko dobrze się skończyło. Spotkałyśmy się na tyle przed czasem, że zdążyłyśmy usiąść przy stolikach przed kafejką na Nowogrodzkiej, obok Teatru Roma, ale pogadać było trudno, ponieważ co chwilę ktoś ze znajomych przybywał na tą Galę i witał się z nami i z każdym kilka słów trzeba było zamienić. Koncert Galowy odbywał się z okazji obchodzonych właśnie Dni SGGW, które co roku się odbywają i co roku, jako absolwenci tej uczelni jesteśmy zapraszani. Zakończenie obchodów zawsze jest bardzo uroczyste. Na Gali, co roku oglądamy i słuchamy Orkiestry Reprezentacyjnej SGGW oraz Ludowego Zespołu Artystycznego Promini SGGW im.Zofii Solarzowej - jak na komendę stęknęłyśmy więc przy zapowiedzi powyższych grup artystycznych, ale niesłusznie.  Trzeba przyznać, że występy nam się podobały. Lata mijają i choreografia zmienia się na coraz to nowocześniejszą i przyjemniejszą dla oczu i uszu. Nie ukrywam, że ciśnienie podniosło mi się wraz z ukazaniem się na scenie Barego Solone, czarnego solisty z Nowego Yorku, który dał czadu jazzowymi przebojami przy akompaniamencie saksofonu, trąbek, puzonów i perkusji. Było dobrze! Do domu wracałam bardzo późno. Nie było żadnego autobusu. Szczęście, że to była ciepła noc i można było spokojnie sobie poczekać i oglądać rozświetlone kolorowami światłami miasto. Ludzi coraz więcej, a autobusu żadnego. Strajkuje ten MZK, czy co? Człowiek nigdy nie wie, co się w tym mieście wydarzyć może.
W końcu podjechał A-521, zaznaczając, że jedzie tylko do Placu Zawiszy, a potem  zjeżdża do zajezdni. Ok, mówię, z Placu Zawiszy dojdę do Placu Narutowicza i może A-191 będzie jechał? a jak nie, to dojdę dalej, do Wawelskiej i  może trafię na A-187?


Biblioteka Narodowa w Bangkoku

W czasie jazdy dopytałam pana kierowcę, czy zjeżdża do zajezdni na Mokotów, czy do tej na Kleszczową jedzie? odpowiedział, że na Kleszczową. To ja z panem - zadeklarowałam z przejęciem, bo ja tam na Włochach mieszkam. Ale musi pani niżej siąść, aby z zewnątrz nie była pani widziana, powiedział. Kontrolują nas, a nie wolno nam zabierać pasażerów, gdy do zajezdni jedziemy, dodał. Dzięki, zsunę się niżej, obiecałam. Ale to była jazda! tylko kierowca i ja. Drzwi były otwarte, żeby autobus się wietrzył, ulice puste, kierowca jechał, jak na torze wyścigowym. Wokół rozświetlone miasto i ten pęd powietrza przemieszczający się po wnętrzu autobusu! braliśmy po kolei wszystkie wiadukty w sekundę i mijaliśmy wszystkie przystanki bez zatrzymywania się.  to się nazywa jazda!
W parę minut byliśmy na Włochach. Serdecznie Panu podziękowałam, że mnie zabrał i dzięki niemu szybko i bezpiecznie będę w domu.
A rano w pracy dowiedziałam się, że mam ponownie dzwonić do tych wszyskich osób i odwołać spotkanie!!!! klęska! znowu godziny przy telefonie. Ot, organizatorzy! a ja ani na bloga, ani na basen, ani na medytację czasu nie miałam. Akurat medytacja bardzo by mi się przydała, aby uspokoić nerwy z tego powodu.
Dzisiaj bez dwóch zdań - idę na Polną, na basen!

niedziela, 20 maja 2012

Wesoła Saska Kępa

20 maja 2012r niedziela

Święto Saskiej Kępy co roku jest bardzo fajne, może dlatego, że odbywa się  o  najpiękniejszej porze roku, gdy wszystko budzi się do życia i w magicznym miejscu, przesiąkniętym wspomnieniami dawnych lat. Saską Kępę zawsze kojarzyłam z Agnieszką Osiecką, która tam mieszkała i tworzyła swoje teksty piosenek - a każda z nich stawała się natychmiast przebojem. Podobno Osiecka nie potrafiła pisać w innych miejscach, poza Saską Kępą. Tu czuła się najlepiej i wena twórcza jej nie opuszczała.

                                         pomnik Agnieszki Osieckiej na Saskiej Kępie

Spodziewałam się, że ul. Francuska będzie rozbrzmiewała piosenkami Agnieszki Osieckiej, ale tak nie było. Grała orkiestra wojskowa,  rozbrzmiewały arie operowe, tańczyła grupa Swing Latino Tigo i Indianie z Ameryki Południowej, ale Osieckiej nie słyszałam. Może wpłynęły na to zatargi między Burmistrzem, a środowiskiem lokalnym, które miały miejsce w trakcie organizacji święta, z powodu zupełnie odmiennej koncepcji scenariusza  tej imprezy? To takie typowo polskie zachowanie, że lepiej nie rozwijać tematu. Na szczęście latem organizowane są koncerty w Parku Skaryszewskim, festiwal pn."Pamiętajmy o Osieckiej", więc będę miała możliwość częstego obcowania z piosenkami tej wspaniałej autorki. Orkiestra wojskowa też pięknie grała i trzeba się cieszyć z tego, co jest. Pogoda dopisała, ludzi przyszło dużo i piknik się udał. Słychać było piosenki francuskie, jak być powinno na ulicy Francuskiej, reprezentowane były też inne kraje, ponieważ na Saskiej Kępie mają siedziby ambasady kilku krajów i chętnie swoją tu obecność akcentowały.

                                                  przygotowania do Euro 2012

Stoisko z gadżetami na Euro 2012 obowiązkowo być musiało, bo do Euro już blisko, a z Francuskiej widok na stadion zachwycający, cały stadion, jak na dłoni widać. Mieszkańcy Saskiej Kępy liczą na to, że ich biznesy będą się rozwijać, ponieważ na takim pięknym stadionie z pewnością będzie się wiele imprez odbywało, z czego dzielnica powinna zyski mieć. (chociaż niektórzy mieszkańcy już narzekają na hałas, ale wszystkim się przecież nie dogodzi).
Kawiarenki na świeżym powietrzu zapełnione, trudno było znaleźć wolny stolik, a bardzo nam się chciało piwka napić, posiedzieć, pogadać i spokojnie poobserwować  ludzi, występy artystyczne i pooddychać atmosferą pięknej, zielonej ulicy Francuskiej. Na tą lokalną imprezę  wybrałam się bowiem ze swoją córką Oliwią i jej partnerem Tomkiem.

                                                                  tutaj jestem!

W końcu Tomek upolował stolik i mogliśmy odpocząć sobie w przyjemnej atmosferze. Przy okazji święta dowiedziałam się, że w 1948r, przez dwa tygodnie na Saskiej Kępie mieszkał Pablo Picasso i  gdy w 1989r w Warszawie bawił król Hiszpanii Juan Carlos wraz z małżonką  królową Zofią, poproszono ich o odsłonięcie tablicy upamiętniającej obecność wielkiego artysty w tej dzielnicy Warszawy, co też chętnie uczynili. Wprawdzie Picasso mieszkał później we Francji, ale pochodził z Hiszpanii i parze królewskiej było z pewnością przyjemnie, że Polacy o tym pamiętali.
Jeszcze zjedliśmy pyszne lody i  poszliśmy obejrzeć stadion i nowy dworzec kolejowy Warszawa-Stadion, który wczesnym rankiem Premier Donald Tusk uroczyście otwierał.Wszyscy obecni mogli podpisywać się mazakiem na czerwonej lokomotywie, na której najpierw podpisał się premier, ale oczywiście po południu już tej lokomotywy nie było, ponieważ ruch pociągów musiał przebiegać normalnie, a żadnej bocznicy przy tym stadionie nie ma. No bo i gdzie by miała być, gdy z jednej strony ogromny stadion, z drugiej  ruchliwa ulica i zaraz Wisła płynie. Nie mogliśmy więc uwiecznić swojej obecności w tym ważnym dniu. (kto długo śpi, ten dużo traci). Ale stadion i teren wokół niego zaimponował nam. Jest super!

                                                budowa stadionu - styczeń 2011r

Na pewnych etapach prac przy stadionie, można było tam pójść z przewodnikiem i my z Oliwią poszłyśmy. Tak wyglądał stadion jeszcze rok temu, zimą:

                                                             konstrukcja już jest
    a teraz?

                                                   tak wygląda teraz - w maju 2012r

no i co? nie jest śliczny?  a z Centrum i z lotniska przyjedziemy na taką stację kolejową:


dworzec PKP Warszawa-Stadion


                                                                  i z zewnątrz

to był naprawdę piękny dzień. A jutro ma być upał!!!!!!



piątek, 18 maja 2012

No i kto zwyciężył?

18 maja 2012r piątek

Obiecałam, że powiem kto dostał I nagrodę im.Ryszarda Kapuścińskiego za książkę reportażową, więc powiem. Do Teatru Dramatycznego dobrnęłam zziajana, jak pies, ponieważ autobus stał w korkach ulicznych a potem musiałam jeszcze przebiec ogromną przestrzeń wokół Pałacu Kultury i Nauki, aby dotrzeć do właściwego wejścia, gdzie mieści się Teatr Dramatyczny. Trzeba wziąć pod uwagę, że nie jestem już nastolatką i że na codzień noszę się na sportowo. Taki maraton na wysokich obcasach wokół PKiN dał mi się we znaki i budził rozbawianie wśród spacerujących ludzi, chociaż nie wiem dlaczego - przecież nie biegłam z rozwianymi włosami i z butami w ręku. Na szczęście uroczystość również opóźniła się o 15 minut, więc Pani zdążyła mnie zaprowadzić i usadzić na właściwym miejscu, gdzie  zdołałam unormować oddech i rozejrzeć się po wnętrzu. Amfiteatr, z uroczymi starodawnymi balkonami  w kolorze brudnej bieli ze złoceniami bardzo mi się podobał, wyglądał, jak z innej epoki. Zastanawiam się, dlaczego jeszcze nigdy nie byłam w tym teatrze? Najczęściej bywam w "Komedii" na Żoliborzu, "Kwadracie" na ul.Czackiego (podobno przenieśli go teraz na Mokotowską - muszę sprawdzić), w "Powszechnym" na Pradze, no i w moim ulubionym Teatrze Muzycznym "Roma" na Nowogrodzkiej. Czasami bywam też na Marszałkowskiej w Teatrze Krystyny Jandy - jej monodramy są jedyne w swoim rodzaju. Wstrząsnął mną szczególnie ten "Ucho, gardło, nóż", który zaczynał się złowieszczo brzmiącymi słowami: Nazywam się Tonka. Nie mogę spać......itd. Janda mówiła, jak zahipnozowana! i ja słuchałam, jak zahipnozowana, a było to w czasach, gdy teatr "Polonia" znajdował się jeszcze w stanie półsurowym. Siedzieliśmy na drewnianych ławkach, a pod nami i wokół ubita ziemia, drewno, cegły, a po środku Janda ze swoim wibrującym głosem......jestem Tonka!  Musiała grać, żeby zarobić pieniądze na dokończenie remontu teatru i chyba wyszła na swoje, bo niedawno kupiła okrągły budynek po kinie (za socjalizmu, w każdej dzielnicy zbudowano takie same okrągłe budynki na kina) i urządziła tam teatr dla swojej córki Marysi. Nazywa się on "Och! Teatr!" i mieści się na ul. Grójeckiej na Ochocie (jest tam fajna kafejka!). Ale w Dramatycznym jeszcze mi się nie zdarzyło być, czego teraz żałuję. Nadrobię to z pewnością. Wracając do tematu:

W tym oto budynku mieści się Teatr Dramatyczny

Gala była imponująca! Najpierw puszczano na ogromnym ekranie krótki filmik o autorze i jego książce nominowanej do nagrody, potem ukazywał się sam autor i otrzymywał prezenty i kwiaty i jak jeden mąż - żaden z nich, absolutnie nie wiedział, co z tymi kwiatami ma zrobić, gdy chciał powiedzieć podziękowania do mikrofonu. Jeden oddawał je wręczającemu, inny swojej tłumaczce, a jeszcze inny kładł po prostu na podłodze. Było to bardzo zabawne. Nie ukrywano również, że to są takie sobie dodatkowe prezenty, bo za każdą nagrodą idą odpowiednie pieniądze. Ma się rozumieć - największe dla nagrody pierwszej. Wszyscy wstrzymywali oddech, żeby nie uronić nazwiska zwycięzcy, ale prezentowanie wszystkich po kolei nominowanych autorów przez prowadzącego galę, film o każdym autorze i  autoprezentacja samego autora - to trochę trwało, a napięcie rosło.
W końcu ogłoszono, że w tym roku, 2012,  zwycięzcą  został Liao Yiwu z Chin ze swoją książką "Prowadzący umarłych. Opowieści prawdziwe. Chiny z perspektywy nizin społecznych".  Że też ja się wcześniej nie domyśliłam! Przecież najczęściej lubimy to, co nas najbardziej przeraża!
Przyznaję, że jury miało ciężki orzech do zgryzienia, ponieważ każda z nominowanych książek była na swój sposób wspaniała. No i każda z nich była prawdziwa, bo to reportaż wszakże.
Ja nadal czytam książkę Gwatemalczyka i jednocześnie relację z podróży po Gwatemali (w końcu znalazłam!) znanej podróżniczki, Moniki Witkowskiej, z którą również rozmawiałam przez chwilę na targach, gdy wpisywała mi się do swojej książki o Azji, którą już dawniej kupiłam i przeczytałam przed wyjazdem do Sri Lanki, ale przyniosłam ją na targi, żeby mieć autograf autorki. Pani Monika mieszka wprawdzie w Warszawie na Mokotowie, ale rzadko się ją widuje i rzadko spotyka się z czytelnikami swoich książek, ponieważ większość życia spędza w podróżach po świecie.
Jutro idę ze swoją córką Oliwią na ul.Francuską, na święto Saskiej Kępy - szalone lata dwudzieste, lata trzydzieste!!!!, ale będzie jazda! bywam co roku na tym święcie i zawsze pysznie się bawię!

też zainteresowany

środa, 16 maja 2012

Targi Książki 2012 c.d

16 maja 2012r

Głównie interesował mnie reporataż, więc uczestniczyłam w spotkaniach z finalistami do nagrody R.Kapuścińskiego. Z 72 autorów wyłoniono najpierw dziesięciu  najlepszych, a z tych wybrano pięciu finalistów i z nimi to właśnie się spotkaliśmy.

Silna grupa pod wezwaniem w hostelu w Singapurze
(Remik z Australii, ja z Polski, Federica z Danielem z Mediolanu)

1)Raja Shehadeh z Palestyny został nominowany za książkę reportażową "Palestyńskie wędrówki, zapiski o znikającym krajobrazie". Opowiadał nam o tym właśnie znikającym krajobrazie w następstwie wywłaszczania Palestyńczyków z ich ziemi przez administrację izraelską i zasiedlania obszaru nowymi osadnikami. Raja Shehadeh jest jednym z twórców organizacji praw człowieka. W swojej książce skupił się tym razem nie nad ginącymi ludźmi, a nad ginącym krajobrazem. Bardzo przejmująca opowieść.
2)Filip Springer z Polski zaprezentował swoją książkę "Miedzianka" o której już wcześniej tu w Polsce słyszeliśmy sporo pozytywnych recenzji, a która również traktuje o znikaniu. Spotkanie z Panem Filipem zapowiedziano w sposób: "Było sobie miasteczko.....Miedzianka, czyli historia znikania" Ciekawie i z wielkim zaangażowaniem opowiedział nam historię Miedzianki (kiedyś Kupferbeg), górniczego miasteczka, które w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku zniknęło z mapy Polski. Autor sugestywnie opisuje wszystkie etapy i przyczyny znikania miasteczka.
3)Colin Thubron z Anglii - to znany i uznany już pisarz angielski. Przedstawił nam i omówił swoją książkę "Po Syberii", która stanowi trzecią już część wydanych wcześniej reportaży o Syberii. Syberia wzbudziła w autorze bardzo mieszane uczucia. Opisuje jej bezduszność i jej piękno, opowiadał, jak jego wyobrażenia legły w gruzach wobec tego, co zobaczył tam na własne oczy. To zupełnie inna książka, niż Gaumardżas - opowieści o Gruzji" Marcina Mellera (czytał ktoś?). I chociaż oboje piszą o tej samej krainie- jakaż różnica w jakości życia! Meller pisze o radości życia w Gruzji, a Thubron o jego okrucieństwie tuż obok, po sąsiedzku niemal.

można się zamyślić i wyciszyć w takiej scenerii(Tajlandia)

4)Francisco Goldman z Gwatemali został nominowany do nagrody za książkę reportażową "Sztuka politycznego morderstwa, czyli kto zabił biskupa" i to przede wszystkim tego autora chciałam wysłuchać i porozmawiać z nim. Wybieram się do Gwatemali, a w Polsce nie wydano żadnego przewodnika po tym kraju. Nie znalazłam też żadnej relacji z podróży po Gwatemali. Wiem, że to niebezpieczne Państwo, ale ciągle mam nadzieję, że okrucieństwa dziejące się w krajach Ameryki Środkowej, to  przeszłość i w XXIw można już tam się zapędzić, bo położenie i architektura są po prostu piękne! mam nadzieję, że ludzie również.
Pan Goldman wnikliwie, krok po kroku opisuje śledztwo prowadzone w sprawie zabójstwa biskupa Juana Gerardiego, którego dokonano na zlecenie, za pomocą służb specjalnych. Przy okazji dowiadujemy się o smutnych, chwilami przerażających losach Gwatemali i jej mieszkańców. Są wątki związane z Papieżem Janem Pawłem II, bo przecież biskup podlegał Watykanowi. Pan Goldman wygląda na spokojnego i skromnego człowieka, ale wykazał się nie lada odwagą, tak szczegółowo opisując to śledztwo. Nie mieszka już w Gwatemali dla bezpieczeństwa własnego i swojej rodziny. Dopiero następnego dnia zdołałam bezpośredno porozmawiać z autorem (towarzyszyła nam tłumaczka). Powiedział, że mieszka część roku w Stanach Zjednoczonych i część roku w Meksyku. Czytam jego książkę z wielkim zainteresowaniem, ponieważ napisana jest lekkim piórem, z wielkim talentem, pozwalając do głębi zanurzyć się w temacie i nastroju panującym w Gwatemali tamtych lat.
Rozmowa z panem Goldmanem była bardzo interesująca. Dowiedziałam się kilku spraw, a i sama opowiedziałam autorowi o swoich planach, w odpowiedzi na jego pełne zainteresowania pytania. Pytania i skupienie z jakim słuchał mnie, świadczą o jego wielkiej skromności i zaintresowaniu innym człowiekiem, co nie jest takie powszechne u znanych publicznie osób. Dedykacja w książce jest sympatyczna, a podpis autora zaskoczył mnie ogromnie. Jest wyjątkowy. Czytając książkę, wynotowuję sobie pewne miejsca istotnych zdarzeń, żeby potem, będąc już w Gwatemali, póść śladami bohaterów książki w Ciudad Gwatemala, Antiqa i w innych miejscowościach, które odwiedzę.
5)Liao Yiwu z Chin w swoich reportażach zawartych w książce "Prowadzący umarłych. Opowieści prawdziwe. Chiny z perspektywy nizin społecznych" bardzo długi tytuł, ale też i bardzo dosadna, poruszająca książka. Są to właściwie rozmowy autora z ludźmi z "nizin społecznych", jak to sam określił, czyli z wiejskim nauczycielem, ulicznym śpiewakiem, pracownikiem szaletu ulicznego, hieną cmentarną, także z ojcem chłopaka protestującego na Placu Tiananmen, mistrzem feng shui, handlarzem ludźmi i z tytułowym bohaterem książki - z prowadzącym umarłych. Jest to tragiczna książka, opisująca takie rzeczy, które w ludzkiej głowie się nie mieszczą! są absolutnie nieakceptowalne! trzeba mieć dużą odporność psychiczną, żeby wogóle to czytać! Nie kupiłam tej książki. Nie byłabym w stanie jej przeczytać. Sama opowieść autora wystarczy i na długo pozostanie w mojej pamięci. Po przeczytaniu takiej książki można wpaść w długotrwałą depresję! Książka ta była najpierw tłumaczona na język angielski, a dopiero z angielskiego, na polski. Można więc się spodziewać, że pewne zdania uładzono. Jeżeli nie tłumaczy się bezpośrednio z oryginału, mogą mieć miejsce pewne nieścisłości, złagodzenie grozy, użycie bardziej delikatnych słów, epitetów, określeń. To, co mówił sam autor - mroziło krew w żyłach. Liao Yiwu z zawodu jest dziennikarzem, ale zajmuje się również muzyką i poezją. W swoim kraju był kilkakrotnie aresztowany i internowany za inną swoją książkę, "Masakra". "Prowadzący umarłych" nie był publikowany w Chinach, ponieważ istnieje zakaz publikowania utworów tego autora w jego własnym kraju. Po jedenastu latach próżnych starań o wyjazd z kraju, przyszedł w końcu rok 2010, kiedy to sama Angela Merkel zainterweniowała i udało się w końcu panu Yiwu opuścić Chiny. Pojechał do Niemiec na zjazd pisarzy i po prostu nie wrócił. Książka Liao Yiwu otwiera oczy na Chiny, jakich nie znamy. Reportaże Liao Yiwu są wstrząsające i niestety prawdziwe. Takie rzeczy dzieją się na jedynej zamieszkałej przez ludzi planecie Ziemi! w cywilizacji XXI wieku !
My, ludzie, sami sobie gotujemy taki los! niczego nas nie nauczyły wojny, kataklizmy. Nie cenimy swojego życia, ludzkiego życia, które przecież jest niepowtarzalne. Smutno.

ale tak też żyją ludzie w tej pięknej scenerii przyrodniczej

Wszystkie nominowane książki reportażowe opowiadały o nieszczęściach, ale nie wierzę, że ludzie lubią tylko takie tragiczne książki. To podobnie, jak wcześniej pisałam, że media pokazują  jedynie bezdenną głupotę i chamstwo polityków, wmawiając nam, że ludzie tego oczekują! Nie wierzę w to!Musi być na Ziemi jakieś miejsce, gdzie dzieje się dobro, gdzie ludzie żyją sobie zwyczajnie, szczęśliwie i radośnie i mam nadzieję, że kiedyś ktoś dotrze do takiego miejsca i opisze to!
Tymczasem musiałam z centrum Warszawy przedrzeć się przez korki uliczne (cała Warszawa jest w budowie) na Włochy, żeby się przebrać i wrócić znowu do centrum, ponieważ dostałam zaproszenie do Teatru Dramatycznego na Galę wręczania nagród im.Kapuścińskiego. Gala to gala, w sportowym ubiorze nie wypada pójść. Trzeba włożyć sukienkę i buty na obcasie, żeby było elegancko bo zaproszenie również było bardzo eleganckie i zapraszano mnie na "Ryszard Kapuściński Award Literary Reportage in Teatr Dramatyczny Palace of Culture and Science, Warsaw, Poland" na końcu dodano, że The program includes a performance by jazz singer Grażyna Auguścik! - co bardzo mnie ucieszyło, ponieważ uwielbiam słuchać jazzu w wykonaniu Grażyny Auguścik! i gdy tylko wiem, że ma występ w Warszawie - zawsze biegnę jej posłuchać. Latem mamy takie sobotnie spotkania na Starym Rynku w Warszawie pn."Jazz na Starówce" i ona zawsze tam jest wśród innych jazzmanów z Polski i Świata. Są to wspaniałe wieczory jazzowe! Spotkanie w Dramatycznym zapowiadało się więc wspaniale i tam dopiero, wieczorem, mieliśmy dowiedzieć się, kto ostatecznie z pięciu nominowanych autorów wygrał konkurs im.Kapuścińskiego.
Ale to już w następnym poście.

                                                    w ogrodzie botanicznym w Sri Lance























wtorek, 15 maja 2012

Targi Książki w Warszawie

15 maja 2012r wtorek

W tym roku targi książki były bardzo czasochłonne. Od piątku do niedzieli włącznie - od rana do późnego wieczora byłam poza domem, tyle się działo. Szczęście, że upał odpuścił. Zrobiło się chłodno i deszczowo, co pozwoliło organizmowi przetrwać, za to na targi waliły tłumy ludzi, których pogoda na weekend zatrzymała w  Warszawie. Ludzie kłębili się głównie między stoiskami wydawnictw, stolikami, przy których autorzy wpisywali się do książek, no i oczywiście między stolikami z piciem jedzeniem. mnie interesowały panele i spotkania z autorami, które odbywały się w dużych, klimatyzowanych salach, wiec ten ludzki tłum mi nie przeszkadzał.
Z ciekawością przysłuchiwałam się dyskusji wydawnictwo kontra autor, praca redaktorska itp. Sama przekonałam się, że traktowanie autorów przez wydawnictwa jest skandaliczne, dlatego chciałam posłuchać, jakie doświadczenia mają inni autorzy w tym względzie. Nie lepsze, niż ja, ale nie jest to żadna pociecha. W takim kraju żyjemy, gdzie najgorzej traktuje się swoich. Dlatego najlepsi autorzy, aktorzy, naukowcy czy sportowcy, wyjeżdżają z kraju i w innych państwach robią kariery. Niebawem w Polsce zostaną sami tacy ludzie, jacy zasiadają w naszym Sejmie. Ignoranci, krętacze, bezczelne typy spod ciemnej gwiazdy, skorumpowani karierowicze o chamskim zachowaniu, po prostu idioci. Skoro tak, to rzeczywiście Sejm reprezentuje swój naród. Jeżeli jakieś nieliczne warościowe  jednostki zostały w kraju, to trzymają się z daleka od polityki i życia publicznego, oddając się w zaciszu swoich domów własnym zainteresowaniom, pracy twórczej lub naukowej. Ja nawet z oglądania polskiej telewizji zrezygnowałam, ponieważ nic z niej o świecie dowiedzieć się nie mogę, ani obejrzeć żadnych warościowych programów czy filmów nie mam szansy. Od roku nie kupuję również polskich gazet (oprócz podróżniczo-turystycznych).

                                                                 taki art modern

Mam wrażenie, że telewizja i prasa polska pełnią jedynie rolę przekazywania ludziom różnych wstrząsających wiadomości, klęsk, tragedii, żenujących sytuacji z życia osób publicznych, naigrywanie się z ludzkiego nieszczęścia. Ze złodziei, bandytów robią bohaterów, celebrytów, idiotyczne wypowiedzi polityków potrafią powielać we wszystkich gazetach i programach telewizyjnych od świtu do nocy, jakby to były jakieś ciekawostki, wyjątkowo inteligentne sformułowania itp, a nie są. Jednym słowem ogłupiają ten biedny naród na wszelkie możliwe sposoby, nie informując o najważniejszych sprawach, np. nad czym pracują obecnie poszczególne komisje (można usłyszeć jedynie o awanturach nad systemem emerytalnym), jakie znaczenie dla mnie, obywatela tego kraju, bedą miały uchwały przygotowane przez posłów, nie pokazują wielu odcinków zbudowanych autostrad w kraju (ciągle mówią, że autostrad się u nas nie buduje - kto nie rusza się z domu - ten uwierzy), nie pokazują pięknych stadionów, zbudowanych w ostatnim czasie (wbijają nam do mózgów, że stadionów się u nas nie buduje), nie pokazują, ani nie opisują, jak bardzo zmienił się nasz kraj po 1990 roku pod względem urbanistycznym(przysięgam, że byłoby co oglądać). O kulturze to już wogóle się u nas nie mówi, chyba że ministrowi kultury coś można wytknąć, za coś go wyśmiać - to pokażą. I tyle o kulturze w Polsce.

                                                 no, może nie aż tak - bo to Singapur

Nie pokazują w żadnych programach i w żadnych wiadomościach spotkań naukowych, imprez kulturalnych odbywających się z różnych okazji w różnych miastach Polski, żadnych spotkań z ciekawymi ludźmi (bo nikogo do tej kategorii nie zaliczą, wychodząc z założenia, że tylko oni sami są ciekawymi ludźmi) Nie ma też żadnych doniesień z innych krajów o ważnych wydarzeniach (jeżeli nie dotyczy to polityki lub nie jest wystarczająco skandalicznym czy tragicznym wydarzeniem). Nie wiemy co się na codzień dzieje w Parlamencie Europejskim, w innych krajach Unii Europejskiej, w innych krajach na świecie - ale nie chodzi o komunikaty katastroficzne, ale o prezentowanie tych krajów, zapoznawanie nas z nimi, z ich społeczeństwami, przyrodą, architekturą, kulturą. Podobno dlatego, że ludziom to  się nie podoba. Którym ludziom? Wszystkie polskie media zasadzają się tylko, jak sępy wypatrując swojej ofiary, aby móc rzucić się z kamerą czy mikrofonem na kogoś, kogo skrytykować, ośmieszyć, zmieszać z błotem, zabawić się jego kosztem. Nawet TVN-24 nie da się już oglądać, ponieważ po raz enty tego samego dnia młócone są te same, wyrywkowe obrzydliwe zdarzenia, którymi wszędzie od rana już nas katowano. Wszystkimi sposobami dążą do tego, aby Polaka zdenerwować, rozstroić, wpakować w depresję, jednym słowem - zniechęcić do życia. Całe szczęście, że mamy Radio PIN! jest tam kilku młodych, inteligentnych facetów, którzy spokojnie, bez paniki przekazują nam aktualne informacje z kraju i ze świata, czasami przeprowadzą rozmowy z ciekawymi ludźmi, ale przede wszystkim serwują super muzykę, której nie usłyszymy w innych stacjach radiowych. Chwała im za to! (chociaż w weekendy jest trochę słabiej. Chyba odpoczywają)
O targach dopiszę w następnym poście, ok?

czwartek, 3 maja 2012

weekend

3 maja 2012r czwartek

Najdłuższy weekend roku ciągle trwa! Pogoda wspaniała i rzadko spotykana o tej porze roku, a ja, to na basen na ul.Polną, to rowerem po dzielnicach Włochy-Wola- Śródmieście- Powiśle - Ochota i  powrót  na Włochy, a potem prysznic, piękna muzyka z radia PIN, wygodna kanapa i "Droga 66" Doroty Warakomskiej przy filiżance kawy. Pełen relaks! trzeba korzystać, bo każdy, nawet najdłuższy weekend kiedyś się skończy.

pan uprzejmie robi turystom zdjęcia-Tajlandia

 Więc odpoczywajmy i cieszmy się życiem!

wtorek, 1 maja 2012

1 maja 2012r wtorek



Najdłuższy weekend w tym roku - 9 dni wolnego, a ja w Warszawie! Z drugiej strony, Warszawa jest piękna, cicha i spokojna, kiedy wszyscy wyjeżdżają z niej na weekendy. Narażają się na niebezpieczeństwo na zatłoczonych polskich szosach, które w większości są w remoncie lub w budowie na Euro 2012, omdlewają ze zmęczenia tkwiąc kilka czy kilkanaście godzin w blaszanym pudle samochodu przy temperaturze 30 stopni C na zewnątrz, a gdy w końcu dojadą do celu - nad morze, na Mazury, w góry czy do sąsiednich krajów - to tam znowu tłok niesamowity, turyści depczący sobie po piętach, kolejki do smażalni ryb, grilów, lodów itp, na plaży ciało przy ciele, a z tyłu głowy już czai się lęk, jakie korki i ile wypadków będzie w drodze powrotnej do domu.

maj w Singapurze
A w Warszawie? ciepło, zielono, przestrzennie - z wszystkich chodników zniknęły samochody i wreszcie pieszy ma je tylko do swojej dyspozycji, Autobusy mniej śmierdzą, bo brak w nich tłoczących się spoconych ciał ludzkich. Starszy człowiek może sobie spokojnie usiąść na siedzeniu, które w normalne dni zajęte są przez młodzież, młodzieńców w kapturach i meneli jeżdżących bez biletu, odsypiających trudy pracowitej nocy. Pełen komfort! Warszawa nasza! tych, co zostali w mieście. Można pospacerować po Łazienkach i posłuchać muzyki Chopina, lub po starówce, gdzie wycieczki (głównie z Niemiec i Japonii) w skupieniu przemieszczają się od atrakcji, do atrakcji, słuchając opowieści przewodnika. Można iść na wystawę do Zachęty lub do kina na najnowszy film, albo pojeździć rowerem, sprawdzając ile przybyło km nowych ścieżek rowerowych. Wreszcie można usiąść w ogródkowej kawiarence, np.na Powiślu,wypić aromatyczną kawę, zjeść pyszny deser lodowy i upajać się atmosferą stolicy. Kto lubi, może również iść na wiec 1-szo majowy SLD lub Ruchu Palikota, ale to na szczęście mnie już nie dotyczy. Politycy są u mnie  contemptible. Ja mam dzisiaj inne zadanie - idę do szpitala bródnowskiego odwiedzić mamę Pawła, który mieszka w Sri Lance i sam nie może tego uczynić. A wracając ze szpitala - zobaczę, jakie atrakcje przygotowała władza stolicy, dla tych, co pozostali w domu.